ถิ่นกำเนิดพญาแร้ง
ถิ่นกำเนิดดั้งเดิมของพญาแร้งคาดว่าอยู่ในประเทศอินเดีย จากการค้นพบซากฟอสซิลที่มีอายุราว 10 ล้านปี พบกระจายพันธุ์ไปทั่วทวีปเอเชีย จนถึงประเทศอินโดนีเซียในอดีต แต่ในปัจจุบันพบได้น้อยลงมากในประเทศจีน อินเดีย เนปาล ภูฏาน พม่า ลาว เวียดนาม กัมพูชา และมาเลเซีย ในประเทศไทย พญาแร้งเคยมีถิ่นอาศัยในป่าดิบแล้ง ป่าดิบชื้น ป่าเต็งรัง และป่าละเมาะ พบได้ทั่วไปในทุกภาคยกเว้นภาคอีสานและภาคตะวันออก มักพบอยู่ตามยอดไม้สูง ชอบกินซากสัตว์เป็นอาหาร
ลักษณะพญาแร้ง
เป็นนกแร้งขนาดใหญ่ชนิดหนึ่ง มีขนาดลำตัวโตเต็มที่ประมาณ 76–80 เซนติเมตร น้ำหนักประมาณ 3.5–6.3 กิโลกรัม ระยะระหว่างปลายปีก 2 ข้างกว้าง 1.99–2.6 เมตร หัวและคอเปลือยมีสีแดงถึงส้ม เท้ามีสีแดง ขนตามลำตัวสีดำ ปีกมีแถบสีขาว–เทาขน ที่หน้าอกและโคนขามีสีขาว ที่คอมีสีขาวขึ้นโดยรอบมองดูคล้ายสวมพวงมาลัย ตัวที่ยังไม่โตเต็มที่ ขนบริเวณหัวและอกมีสีขาว ปีกสีน้ำตาล
ลักษณะนิสัยพญาแร้ง
ไม่ค่อยชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงใหญ่ แต่จะบินลงมากินซากสัตว์ตาย ก่อนอีแร้งชนิดอื่น ๆ ที่มีลำดับทางสังคมต่ำกว่า คือ อีแร้งเทาหลังขาว หากินอยู่ตามที่โล่งแจ้ง โดยบินร่อนเป็นวงกลมบนท้องฟ้าระดับสูง มีสายตาไว สามารถร่อนกลางอากาศอยู่นานนับชั่วโมง โดยไม่ต้องกระพือปีกเลย กินซากสัตว์เน่าตายตามพื้นดิน โดยร่อนบินหาอาหารกลางอากาศ เมื่อพบจึงบินลงมาจิกกิน
ประโยชน์พญาแร้ง
พญาแร้งเป็นสัตว์ที่มีประโยชน์ต่อระบบนิเวศอย่างมาก เนื่องจากช่วยกำจัดซากสัตว์ตาย ซึ่งเป็นแหล่งสะสมของเชื้อโรคและแมลงวัน ช่วยลดการแพร่กระจายของโรคระบาดในสัตว์ป่าและสัตว์เลี้ยง
การอนุรักษ์พญาแร้ง
- การบังคับใช้กฎหมายอย่างเข้มงวด เพื่อป้องกันการล่าสัตว์เพื่อการค้าและการฆ่าพญาแร้งโดยผิดกฎหมาย
- การสร้างจิตสำนึกอนุรักษ์ให้แก่ประชาชน เพื่อลดการใช้ยาเบื่อสัตว์ป่าและลดการปนเปื้อนของสารเคมีในซากสัตว์
- การฟื้นฟูแหล่งที่อยู่อาศัยของพญาแร้ง เพื่อให้มีแหล่งอาหารและแหล่งทำรังที่เหมาะสม
- การเพาะขยายพันธุ์พญาแร้งในกรงเลี้ยง เพื่อนำกลับสู่ธรรมชาติ
อ่านเพิ่มเติมได้ที่ : Birdiaries.com
บทความอื่นๆ ที่น่าสนใจ : นกแอ่นพง
